Ο D'Angelo Russel σου δίνει λόγους για να ξενυχτήσεις

Έχω γράψει για αρκετούς παίκτες του ΝΒΑ, όμως θα τολμήσω να πω ότι ο Ντι Άντζελο Ράσελ είναι ο αγαπημένος μου. Ίσως φταίει η αντίληψη που έχει για το σκοράρισμα, ο smooth τρόπος παιχνιδιού του που λένε και οι Αμερικανοί. Είναι μόλις 22 και ηγείται των Νέτς. Και όχι δε μιλάω μόνο για το αγωνιστικό κομμάτι.

Ας μάθουμε τι τον κάνει ιδιαίτερο.

Δε σε αφήνει να βαρεθείς. Από τον πανηγυρισμό του στον πάγκο μέχρι και το clutch τρίποντο σε δεύτερη παράταση. Είναι αρκετά διασκεδαστικός παίκτης και ιδίως ουσιαστικός. Σχετικά με την ηλικία που διανύει δείχνει πολύ ώριμος στο παιχνίδι του. Τα μέχρι τώρα στατιστικά του είναι ο λόγος που το Μπρούκλιν σκέφτεται ήδη τα πλέι οφς (20 πόντοι, 7 ασίστ). Αυτό το κάτι που μου έκανε να τον ξεχωρίσω είναι το χέρι του ή αλλιώς...αλφάδι. Πράγματι, η κάθε κίνηση του με την μπάλα στα χέρια είναι μία ομορφιά. 

https://youtu.be/H5J7fo02b5w

Μέσα σε δύο σεζόν έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Νεοϋορκέζων. Αυτό που θα έλεγα τον ξεχωρίζει στο παιχνίδι του είναι ότι δεν έχει ένταση. Διαβάζει, σκέφτεται πολύ. Μπορεί να απωθήσει τους αμυντικούς με eurosteps, crossovers, spin moves και ενώ δείχνει πολύ soft, δεν δυσκολεύεται στο να δημιουργήσει ή να σκοράρει μέσα στη ρακέτα. Έχει απίστευτο σουτ και κατά την προσωπική μου άποψη το καλύτερο ανερχόμενο στο NBA. Του δίνεις πολύ εύκολα τη μπάλα ώστε να τη κατεβάσει (μόλις 2.5 λάθη ανά αγώνα). Μπορεί αμυντικά να είναι νοθρός (1 κλέψιμο ανά αγώνα), είναι όμως ένας γκάρντ που κουβαλάει και γι'αυτό θα τον πάρεις στην ομάδα σου. Δεν υπάρχουν άλλωστε πολλοί Τζέιμς Χάρντεν και Ντι Λο σε αυτή τη λίγκα, ώστε να προκριθούν για την άμυνά τους.

Η σχέση του με τον Μπέν Σίμονς.

Οι Ντι Άντζελο Ράσελ και Μπεν Σίμονς είναι δύο πολύ υποσχόμενα γκάρντ του ΝΒΑ. Και ξεκίνησαν μαζί. Στην Ακαδημία Μόντβερμντ, κατά τη φοίτηση στο Λύκειο, τη σεζόν 2010-11. Καθείς τους προσέφερε από 19 πόντους. Πήραν το πρωτάθλημα με ένα σερί 28-0. 7 χρονια αργότερα δείχνει πως η δουλειά κάνει τους μάγκες και όχι το ταλέντο. Ο Ράσελ είναι φανερά εξελισσόμενος παίκτης και όσον αφορά το σκοράρισμα και όσον αφορά τον χαρακτήρα (τα προαναφέραμε). Ο Σίμονς δείχνει μια στασιμότητα κατά τη διάρκεια τών χρόνων. Το 56% τις εκατό που δηλώνεται στις στατιστικές ως εντός πεδιάς, δεν αφορά καν σουτ. Οι προσπάθειες που παίρνει πέρα από την ρακέτα είναι μετρημένες. Έχει δώσει μεγάλη βάση αμυντικά, είναι πολύ καλός εκεί και αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα ήθελα να τους ξαναδώ μαζί. Θεωρώ πως είναι δυο γκάρντ που αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Μπέν "ταίζει" πάρα πολύ καλά, ο Ντι Άντζελο σκοράρει πάρα πολύ καλά. Αμυντικά έχεις τον πρώτο να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά στη ρακέτα και τον δεύτερο να έχει ποσοστό σκοραρίσματος 53%, ενώ τρέχει στον αιφνιδιασμό. Και μιας που η Φιλαδέλφεια έχει ένα θεματάκι στα γκάρντ. Άποψή μου αλλά "sixers, you have to do it".