Αθλητές και νόσοι

Αρκετοί είναι οι αθλητές που δεν δίστασαν να δημοσιοποιήσουν ένα ψυχολογικό τους τραύμα, κυρίως NBAers. Από την κατάθλιψη στην κρίση πανικού. Το Analyst σας γνωρίζει κάποιους από αυτούς. Είναι γενναιοδωρία να μοιράζεσαι τον πόνο σου ή απλά μια προσωπική ανάγκη;

Κέβιν Λαβ. 

5η Νοεμβρίου του 2017. Παιχνίδι Κάβαλιερς εναντίον Χόκς. Ο αγώνας ξεκινά κανονικά και ο 29χρονος σέντερ είναι βασικός. Αισθανόταν μια μικρή ζαλάδα, την οποία όμως αγννοούσε. Παρ'όλα αυτά καθώς πλησίαζε το ημίχρονο ένιωθε πως έχανε τον εαυτό του. Η καρδιά τους έτρεχε. Το μυαλό του σε πανικό. Ο Κέβιν τρέχει στα αποδυτήρια νομίζοντας πως θα πεθάνει. Το μόνο που θυμάται είναι πως το επόμενο πρωί ξυπνά στο κρεβάτι νοσοκομείου.

Αρκετούς μήνες αργότερα ο Αμερικανός άσος αποφασίζει να αποκαλύψει σε τηλεοπτική εκπομπή το ψυχολογικό πρόβλημα με το οποίο παλεύει. Λέγεται κρίση πανικού. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, όλα αυτά συνέβαιναν βάσει εξωγενών παραγόντων. Οικογενειακά προβλήματα, θάνατος της γιαγιάς του και κριτική της ομάδας από τον κόσμο. Ένιωθε τέτοια πίεση στον εσωτερικό του κόσμο που σε 10 αγωνιστικά λεπτά, έχασε τον ψυχισμό του. Ο ίδιος αναφέρει πως άθελά του κόντεψε να καταστρέψει τον εαυτό του. Η συντροφιά ψυχολόγου βελτίωσε κατά πολύ την κατάσταση. Κατι που κρατήσαμε από τα συγκινητικά λόγια του, είναι το ότι δεν πρέπει να κρατάμε απωθημένα στον εαυτό μας. Και πως όσο διάσημος κι αν έχει υπάρξει κάποιος, κανείς, ακόμη και ο περίγυρός του δεν θα καταλάβει τι κουβαλάει μέσα του, πώς επιβιώνει, παρά μόνο επιφανειακά. Σοφά λόγια. Ευαισθητοποιημένος χαρακτήρας.

Σέιν Λάρκιν.

Ο νυν αθλητής της Εφές μας εξέπληξε πριν μήνες με μια εξομολόγηση για την υγεία του. Μίλησε λοιπόν για ένα τραύμα που προέρχεται από την παιδική του ηλικία, την ιδεοψυχαναγκαστική νόσο.
Από που άρχισαν όλα; Ένα βράδυ σε μια πολιτεία της Αμερικής, ο μικρός Σέιν παρακολουθεί στην τηλεόραση τους αγαπημένους του Σέλτικς. Ο Ρέι Άλεν πετυχαίνει 8 τρίποντα και αψυχολόγητα ο Λάρκιν, ξυπνώντας, πλένει τα χέρια του 8 φορές. Καθώς ο καιρός περνούσε, όπως περιέγραψε ο ίδιος, αρνούνταν να ακουμπήσει πώμωλα πόρτας, αντικείμενα του σπιτιού ακόμα και μπάλες μπάσκετ για να μην κολλήσει μικρόβια. Μάλιστα θυμάται πως παραλίγο να κόψει τη αγαπημένη του συνήθεια, τα μπέργκερ αφού φοβόταν να αγγίξει καθετί και ύστερα να τρώει. Δεν το ήθελε. Του το επιβαλλόταν ψυχαναγκαστικά από το μυαλό του. Ένιωθε περίεργος. Δεν έβλεπε τον εαυτό του ως φυσιολογικό. Αυτό που θυμόταν η μαμά του, ήταν μια ερώτηση του μικρού για τον εάν η ίδια τον θεωρεί τρελό; Δεν καταλάβαινε ο ίδιος γιατί του συνέβαινε όλο αυτό, πόσο μάλλον η μαμά του, οι φίλοι του, οι καθηγητές του. Μεγαλώνοντας απέκτησε αισιοδοξία, το πάλεψε με τη βοήθεια φαρμάκων και τώρα προσπαθεί να επανέλθει στην κανονικότητα. Προσπαθεί, αναφέρει ο Σέιν, δεν το έχει καταφέρει ακόμα!

Μάρκους Μόρις. 

Πιστεύεις ότι το NBA φέρνει την ευτυχία στους αθλητές; Αναθεώρησε! Ο αθλητής των Σέλτικς, Μάρκους Μόρις περνάει καιρό τώρα μια κατάθλιψη και παραδέχεται τον λόγο από τον οποίο προήλθε. Ο ίδιος είδε το μπάσκετ επαγγελματικά και όχι ως χόμπι. Αυτό επέφερε άγχος στα στήθη του. Σίγουρα όμως δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτός. Τα λεφτά και οι απαιτήσεις που έχει αυτή η Λίγκα δημιουργούν ψυχολογική πίεση στον κάθε παίκτη και παράλληλα του προκαλούν μειωμένη αυτοεκτίμηση ύστερα από μια κακή εμφάνιση. Ο Αμερικανός φόργουορντ υποστηρίζει πως το NBA είναι μια μπίζνα και οι μέτριοι δε στεριώνουν κάπου. Εξάλλου, αυτός ο παίκτης έχει αλλάξει τρείς ομάδες σε πολύ μικρό διάστημα. Συγκλονίζει λέγοντας, πως η προσωπική αντιμετώπιση του αθλήματος ως επάγγελμα του στοίχισε. Ναρκωτικά, αλκοόλ και υπνωτικές ουσίες δε κατάφεραν να τον χαλαρώσουν. Αντίθετα τον έσπρωξαν πιο βαθιά στη κατάθλιψη του. Πλέον προσπαθεί να αγωνίζεται σα μικρό παιδί, που κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Αυτή είναι ψυχοθεραπεία του. Ή απλώς, η διαφυγή του από το άγχος που τον κυνηγά.

Ντεμάρ ΝτεΡόζαν. 

Ο σταρ των Ράπτορς από μικρό παιδί κοιτά στα μάτια την κατάθλιψη. Παιδικές απογοητεύσεις και τραύματα καταφέρνουν να τον βυθίζουν καθώς ενηλικιώνεται. "Η κατάθλιψη μού ρουφάει τον καλύτερο εαυτό" λέει. "Το βράδυ είμαι εγώ κι ο εαυτός μου, κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει". Ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ δυνατός. Καταπολεμά το πρόβλημα του με 25 πόντους ανά παιχνίδι και όχι με το αλκοόλ. Δίνει μαθήματα στον λαό, λέγοντας πως δε μπορείς να κρίνεις τον διπλανό σου από τη φήμη του, το όνομα του, το χρώμα του και τα λεφτά του. Θεωρεί πως ο καθένας χαμόγελα επιφανειακά και κρύβει τον πόνο του πάνω από ένα μαξιλάρι. Έχουμε συνηθίσει τον παίκτη ΝτεΡόζαν να είναι ήρεμος και να μη χαμόγελα συχνά. Δε τσακώνεται με κανέναν και είναι αθώος. Η κατάθλιψη ίσως τον έχει κάνει έτσι, ώστε να εκτιμήσει κάποια από τα αγαθά της ζωής. Τη συντροφικότητα και την ευαισθησία. Όμως, η ανυπόφορη πίεση που αισθάνεται καθημερινά, δεν του επιτρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του. Μπορεί να τον κλείνει στον εαυτό του, όμως τον αναγκάζει να αντικρίζει το πιο θλιβερό του κομμάτι. "Η μόνη μου ανακούφιση; Το ότι υπάρχει έστω μια ψυχή εκεί εξω που πε.ρνάει το ίδιο με εμένα", αναφέρει. Συγκλονιστικός!